Fase 1: empathize, ofte: invoelen in de situaties van burn-out
Wij vertrokken in september bewust met een bijna leeg schip: de “team@work”.
Onze koers werd gezet richting onderzoek[1] naar de vraag hoe medewerkers en leidinggevenden het proces van afwezigheid en de terugkeer naar het werk van een collega met burn-out kunnen ondersteunen. Burn-out bekeken vanuit een teamperspectief dus.
Intussen verzamelden we vracht: literatuur werd doorgespit, een vragenlijst werd opgemaakt én interviews werden gepland.
Onderweg werden enkele bemanningsleden zeeziek, en varen we nu met een andere kapitein verder. We danken jullie hierbij voor het begrip voor deze malaises en werden er meteen zelf ook nog meer gefocust door: uit averij valt immers ook altijd wel iets te leren.
Op de talrijke eilanden waar we halt mochten houden, werden we warm verwelkomd en op die manier konden we ons nog diepgaander inleven in wat er allemaal speelt in de situatie van burn-out in een team, en dit vanuit allerlei verschillende perspectieven (= fase 1: empathize fase).
We kregen een sterke respons op onze vragenlijst en hielden tête-à-tête’s met mensen die interesse toonden in ons onderzoek:
Kortom: allemaal stuk voor stuk boeiende mensen die ons ‘lading’ schonken, en dit zeer tastbaar deden vanuit de motivatie om samen met ons ‘iets’ in beweging te zetten rond onze oorspronkelijke onderzoeksvraag: Hoe kunnen teams (leidinggevenden en teammedewerkers) de re-integratie van medewerkers bij burn-out ondersteunen?
Hiervoor alvast onze dank!
Onze koers werd gezet richting onderzoek[1] naar de vraag hoe medewerkers en leidinggevenden het proces van afwezigheid en de terugkeer naar het werk van een collega met burn-out kunnen ondersteunen. Burn-out bekeken vanuit een teamperspectief dus.
Intussen verzamelden we vracht: literatuur werd doorgespit, een vragenlijst werd opgemaakt én interviews werden gepland.
Onderweg werden enkele bemanningsleden zeeziek, en varen we nu met een andere kapitein verder. We danken jullie hierbij voor het begrip voor deze malaises en werden er meteen zelf ook nog meer gefocust door: uit averij valt immers ook altijd wel iets te leren.
Op de talrijke eilanden waar we halt mochten houden, werden we warm verwelkomd en op die manier konden we ons nog diepgaander inleven in wat er allemaal speelt in de situatie van burn-out in een team, en dit vanuit allerlei verschillende perspectieven (= fase 1: empathize fase).
We kregen een sterke respons op onze vragenlijst en hielden tête-à-tête’s met mensen die interesse toonden in ons onderzoek:
- met medewerkers die een burn-out hebben (gehad)
- met teamgenoten van medewerkers met burn-out
- met leidinggevenden van medewerkers met burn-out
- met vertrouwenspersonen
- met arbeidsgeneesheren
- met verantwoordelijken voor reïntegratieprocessen in organisaties (HR, HR ondersteundende diensten, …)
- met professoren die zich op de één of andere manier met burn-out bezig houden
- met organisatiedeskundigen die zich dag in dag uit in organisaties bezig houden om preventief ( risicofactoren wegnemen, sneldetectie) en/of curatief (re-ïntegratie bevorderen) ondersteuning uit te bouwen zodat er op een beter manier met burn-out kan omgegaan worden
- met therapeuten en burn-out coaches
Kortom: allemaal stuk voor stuk boeiende mensen die ons ‘lading’ schonken, en dit zeer tastbaar deden vanuit de motivatie om samen met ons ‘iets’ in beweging te zetten rond onze oorspronkelijke onderzoeksvraag: Hoe kunnen teams (leidinggevenden en teammedewerkers) de re-integratie van medewerkers bij burn-out ondersteunen?
Hiervoor alvast onze dank!