Wil je onze persona leren kennen?
Een persona (of ijkpersoon) is een zeer gedetailleerde omschrijving van een gebruiker van het hetgeen we in ons onderzoek willen ontwikkelen: een tool die mensen met burnout helpt in relatie tot de organisatie waarvoor ze werken en / of naar hun collega's toe.
Met behulp van persona’s creëer je ‘echte’ mensen in plaats van algemene doelgroepen die in de praktijk zeer divers zijn.
Waarom zou je een persona moeten maken? Om succes te hebben met hetgeen je ontwikkelt. We kunnen ons onderzoeksbudget maar één keer uitgeven en willen dit natuurlijk zo effectief mogelijk doen. Het is daarom noodzakelijk om onze doelgroep goed af te bakenen en om ons verder onderzoek daar vervolgens op af te stemmen.
Het schrijven van een persona zorgt voor diepgaande kennis van onze doelgroep. We combineerden de kennis die we uit literatuuronderzoek, onze vragenlijst en de 45 diepteinterviews en gingen op zoek naar karakteristieken die we zagen terugkomen.
Op basis van deze karakteristieken schreven we 6 persona uit. 3 Duo's die elkaars extreem tegenovergestelde vormen t.a.v. een combinatie van een aantal karakteristieken.
Met behulp van persona’s creëer je ‘echte’ mensen in plaats van algemene doelgroepen die in de praktijk zeer divers zijn.
Waarom zou je een persona moeten maken? Om succes te hebben met hetgeen je ontwikkelt. We kunnen ons onderzoeksbudget maar één keer uitgeven en willen dit natuurlijk zo effectief mogelijk doen. Het is daarom noodzakelijk om onze doelgroep goed af te bakenen en om ons verder onderzoek daar vervolgens op af te stemmen.
Het schrijven van een persona zorgt voor diepgaande kennis van onze doelgroep. We combineerden de kennis die we uit literatuuronderzoek, onze vragenlijst en de 45 diepteinterviews en gingen op zoek naar karakteristieken die we zagen terugkomen.
Op basis van deze karakteristieken schreven we 6 persona uit. 3 Duo's die elkaars extreem tegenovergestelde vormen t.a.v. een combinatie van een aantal karakteristieken.
Duo 1: Arthur en VictorArthur – negatief extreem
Een burn-out was voor mij de hel. Ik viel duidelijk uit ten gevolge van conflicten met mijn leidinggevende, Bas. Misschien was dat de reden dat ze vanuit het werk het contact met mij tijdens mijn afwezigheid volledig hebben vermeden: zowel de collega’s als Bas. Er was blijkbaar geen bezorgdheid om mij. Ik heb 1 telefoontje gekregen maar na enkele minuten werd het duidelijk dat er eigenlijk gebeld werd om iets werkgerelateerd te weten te komen. Ik voelde tijdens dat telefoontje en ook bij mijn terugkeer aan dat ze mijn burnout zien als iets wat mijn eigen schuld is: “alles draait hier toch goed, wat is je probleem”? Ik heb op geen enkel moment begrip van de organisatie uit ervaren. Ook mijn omgeving begreep er niks van. Je ziet dat niet aan iemand dat die een burnout heeft, je bent niet “echt” ziek. Ik voelde bij mijn burnout geen nood om die ervaring te delen met lotgenoten. Ik ben sowieso iemand die liever alleen werkt en handelt en minder graag in team aan de slag is – hierdoor heb ik niet echt een band met het team. . |
Victor - positief extreem
Ik zie mijn burnout als iets wat mij geholpen heeft om mij persoonlijk te verrijken. Het was ondersteunend dat ik kon rekenen op begrip vanuit mijn organisatie. Misschien toonden ze dit begrip ook omdat ze me als medewerker enorm waarderen. Mijn leidinggevende heeft mij enorm goed begeleid gedurende mijn burnout. Ze vertelde me dat ik mijn tijd moest nemen. Bovendien kwam het signaal dat alles opgevangen zou worden, en dat ik tegelijk ook tijdens mijn afwezigheid deel zou blijven van het team. Ik werd op de hoogte gehouden van zaken die op het werk gebeuren, zonder druk op mijn schouders. Ik hoorde achteraf wel dat collega's het moeilijk vonden om contact op te nemen met mij. Ik kreeg smsjes, kaartjes, soms werd er gebeld door de collega’s of kwam iemand langs. Ook werd ik soms uitgenodigd voor een lunchbabbel met iemand. Dit toont ook aan hoe sterk mijn band is met ons team. Er heerst een sterke teamgeest bij ons. Ik ben zelf ook een echte teamspeler. Terwijl ik thuis zat, had ik dan ook de nood om mijn verhaal te doen bij lotgenoten. Als om op de ondersteuning, het medeleven en het luisterende oor van mijn familie en vrienden gaat, dan kan ik zeggen dat het enorm helpend is om daar op terug te kunnen vallen. Wat ik ook straf vond is dat mijn organisatie mijn burn-out ziet als een signaal voor de ganse organisatie. Mijn leidinggevende en collega’s geven aan dat ze het als een gedeelde verantwoordelijkheid ervaren. Het is niet omdat dit allemaal zo gezien wordt, dat er ook een gepaste actie zal volgen. Ik ben bereid om hier nu samen met hen over na te denken! |
Duo 2: Lea en Louis
Lea – negatief extreem
Ik vond het een vreselijke ervaring. Om te beginnen omdat ik geen enkele ondersteuning heb ervaren vanuit mijn organisatie. Mijn werk is gewoon blijven liggen tijdens mijn afwezigheid. Dit was ook lastig omdat wij middenin een reorganisatie zitten en dit héél wat extra taken met zich meebrengt, zowel op administratief vlak als op vlak van denk- en uitvoerend werk. Ik kon dan ook naar mijn gevoel niet wachten tot ik genezen was. Ik wilde zo snel mogelijk terugkeren naar mijn werk. Om heel eerlijk te zijn is mijn werk iets wat mij een doel in mijn leven geeft, wat mij ‘goesting’ in het leven geeft. Wat mijn snelle terugkeer "bevorderde" was de slechte begeleiding door mijn controlearts van de ziekenkas en mijn huisarts. Zij vertelden mij ik beter niet te lang thuis bleef. Ook in mijn omgeving hoorde ik dat ik mijn job op het spel zette, met de crisis en zo. Ik plaatste tijdens mijn afwezigheid eens een foto op facebook van mijzelf en enkele vriendinnen tijdens een weekendje weg (zo ongeveer 1 maand na mijn burn-out). De dag erop vernam ik van 1 collega dat enkele andere collega’s zich hier zwaar aan gestoord hadden. “Ze klaagt dat ze niets kan, en ze kan niet komen werken maar wél op weekend gaan…”. Ik denk dat ik mijn burnout gekregen heb omdat ik met de reorganisatie een te hoge emotionele belasting heb ervaren op het werk. Ik ben een loyaal, eerder volgend iemand en wilde niet falen. Dat is ook typisch mij, ik leg de lat altijd hoog en ga maar door tot in het extreme. Ik heb begin maart laten weten dat mijn ziekteverlof niet verlengd zou worden. Bij mijn terugkeer was het alsof er niks gebeurd was. Ik had gehoopt dat er misschien een gesprek zou volgen met een vertrouwenspersoon of met iemand anders uit de organisatie. Nu ben ik wel weer aan de slag, maar ik heb zo mijn twijfels hoe lang ik het ga volhouden. |
Louis: positief extreem
Wat ik het meeste leerde uit mijn burn-out, was dat ik de lat iets lager moet durven leggen. Loslaten gelijk ze zeggen. Ik ben een eerder geëngageerd, sturend en assertief iemand en dit was een harde noot om te kraken. Ik denk dat dit ook mee aan de basis ligt van mijn burn-out. Ik had in die periode echt last van een zware combinatie van werk en gezin en voelde mij zwaar emotioneel belast door deze combi. Ik heb veel gehad aan het begrip en ondersteuning van de mensen in mijn omgeving. Ook het feit dat ik een duidelijke diagnose kreeg van de arts, hielp mij wel. Ik ben ingegaan op het aanbod vanuit mijn organisatie om een eigen psycholoog te zoeken. Dat was zwaar, maar lonend. Zo kwam ik er achter wat allemaal mee oorzaak was én vooral wat ik op vlak van werk, privé, … concreet anders ga doen om dit niet meer te moeten meemaken. De goede opvolging van de ploeg mensen rondom mij (huisarts, psycholoog, vertrouwenspersoon werk, ….) heeft me zeker geholpen. Zeer helpend daarbij was de gerustheid dat mijn taken tijdens mijn afwezigheid niet zijn blijven liggen. Alles werd herverdeeld onder de collega’s. Ik heb voldoende lang gewacht om terug te keren, tot ik er van overtuigd was dat ik echt genezen ben. Bij mijn terugkeer ben ik met mijn zorgvuldig voorbereide actiepunten op gesprek geweest bij mijn leidinggevende. We spraken af dat ik kon terugkeren naar mijn oude job, waarbij we – net als voorheen trouwens - blijven inzetten op een duidelijk afgebakende verantwoordelijkheid en dito takenpakket. Na mijn terugkeer naar het werk heb ik wel nog loopbaancoaching gevolgd. Ik kwam er zo achter dat ik écht wel op de juiste stoel zit, maar dat ik moet blijven inzetten op voldoende balans tussen inspanning en ontspanning. Het is zo dat ik gedurende 1 jaar na mijn burn-out regelmatig open gesprekken mijn leidinggevende had om zo na te gaan of mijn concrete voornemens die ik vb vanuit de mindfulness heb meegenomen ook effectief opgevolgd worden. Intussen heeft ons team een klein bureautje leeg gemaakt en er een ontspanningsruimte van gemaakt. Ten slotte zijn er ook cursussen geweest ter preventie van burn-out, zo is iedereen nu ook meer op zijn hoede voor deze vreselijke aandoening. |
Duo 3: Marie-Claire en Juliette
Marie-Claire – negatief extreem
Mijn burn-out is echt de schuld van de organisatie waarin ik werk. De werkdruk is er te hoog, ze persen de mensen uit. Tussen de collega’s onderling is er ook geen enkele vorm van begrip of steun. Iedereen loopt overbelast, daar is echt geen ruimte voor een losse ontspannende babbel of zo. De dag dat ik niet meer naar het werk kon gaan, wilde ik dat eigenlijk niet aanvaarden. “Niet met mij”, was wat ik maar steeds bleef zeggen en denken. Het was pas toen ik ook fysieke klachten had (duizelig, niet meer op mijn benen kunnen staan, …) dat ik moest toegeven dat ik naar de dokter moest. Toen die er de diagnose ‘burn-out’ op plakte wist ik niet goed wat ik daarmee moest doen. Ik kreeg een maand ziekteverlof voorgeschreven. Burn-out is bij ons in de organisatie echt een taboe onderwerp. Mijn baas vind het een fabeltje en aan burn-out preventie wordt er bij ons dan ook niet gedaan. Na die maand ziekteverlof, kon ik nog steeds niet echt gaan werken. Ik kreeg toen nog een maand bij. Ik werd gek van het rondjes draaien thuis. Ik bleef maar opruimen en alles thuis in orde brengen om toch maar niet stil te vallen. En telkens opnieuw liep ik tegen die duizeligheid en die slappe benen aan. Om gek van te worden! Na nog een verlenging besloot ik dat thuis zitten me niet echt hielp. Ik wilde terugkeren naar mijn werk, maar had geen idee wat ik over mijn afwezigheid moest zeggen. De meeste van mijn collega’s weten volgens mij niet echt wat een burn-out is. Dat merkte ik aan de manier waarom ze nadien met mij omgingen. Alsof ik geen volwaardig teamlid meer was. Mijn leidinggevende had duidelijk ook geen idee hoe zij met mijn re-integratie om kon gaan, het kwam op mij over alsof ze vond dat alles maar moest zijn zoals voorheen. Eigenlijk, als ik er zo over nadenk, nam ik zowel tijdens mijn afwezigheid als bij mijn terugkeer een afwachtende houding aan. Dat kwam natuurlijk omdat niemand uit de organisatie of uit mijn omgeving zijn of haar hand heeft uitgestoken om mij te helpen. |
Juliette - positief extreem
Ik geloof dat ik mijn burnout nodig heb gehad om te leren zelf wat meer het heft in handen te nemen. Achteraf bekeken was het mijn eigen schuld en daar neem ik ook echt de volle verantwoordelijkheid voor op. Het moeilijkste in het begin van mijn burnout was toegeven dat dit met MIJ kon gebeuren. Dat ik moest toegeven aan de rust die ik blijkbaar nodig had. Ik heb toen na een tijdje een boek gelezen en dankzij dat boek ging ik erna op zoek naar welke creatieve dingen mij konden helpen om terug een beetje dichter bij mij zelf te komen. Zo ben ik al mijn ervaringen beginnen opschrijven en soms plakte ik daar een afbeelding uit een tijdschrift bij omdat een beeld soms meer zegt dan woorden. Ik heb veel geschilderd en ben met yoga begonnen. Ook wilde ik eens wat beter leren koken, dat gaf me weinig energie en dat heb ik dan ook zonder veel schuldgevoel gelaten voor wat het was. Ik wist wel wat een burn-out was, op het moment dat ik er zelf mee zat. Bij ons op het werk is er al een poosje meer aandacht voor preventie en informatie over burn-out. Ik had preventief ook al eens een gesprek gehad met onze vertrouwenspersoon, maar toch volstond dit niet en viel ik uit. Het was een zware confrontatie met mezelf die daarop volgde. Ik ben naar een psycholoog beginnen gaan en ook nu, twee jaar na mijn terugkeer ga ik nog af en toe, wanneer ik er nood aan voel met een coach praten. Ik wilde in het begin van mijn burn-out geen contact met de collega’s. Pas na een tijdje vond ik bij 1 collega extra steun omdat zij ook al eens een burn-out had gehad. We waren lotgenoten als het ware. Mijn collega’s reageerden tijdens de ganse periode van mijn afwezigheid met respect en begrip, ze hebben mij niet geforceerd om contact te hebben. Bij mijn terugkeer hebben we wel open gecommuniceerd over mijn burn-out. Ik merk ook dat de inzichten over mezelf nog steeds worden meegenomen in persoonlijke gesprekken met mijn leidinggevende en op mijn jaarlijks functioneringsgesprek. Zo blijf ik mijzelf monitoren want dit wil ik nooit meer meemaken! |